Είμαστε μια ολιγομελής ομάδα η οποία βρίσκεται απ’ τον Οκτώβρη του 19’, όσο τα καταφέρνει σε εβδομαδιαία βάση και ως επί το πλείστον κοροκογιόνει που στα καλιαρντά σημαίνει χαζολογεί/σαχλαμαρίζει.
Απ’ αυτήν την κάθε άλλο πάρα εύηχη ρηματική φράση βαφτιστήκαμε, επειδή σαφώς μας ταιριάζει ταμάμ η σημασία της. Έτσι για την ιστορία, να πούμε ότι οι περισσότερες από μας συναντηθήκαμε μεταξύ μας πολιτικά, ουσιαστικά για πρώτη φορά, στη συνέλευση «ιέρειες του αίσχους» η οποία συστάθηκε με σκοπό να οργανώσει δράσεις για την δολοφονία τ@ Ζακ/Ζακι το θλιβερό 2018. Περίπου ένα χρόνο μετά, έπεσε η ιδέα, και έτσι φτιάξαμε δειλά κι αμήχανα την ομαδούλα μας.
Στις αρχές υπογράψαμε κάποιες δράσεις μας ως «φίλες» αλλά τούτο είχε το ευτράπελο απότοκο να νομίζουν ότι έχουμε φιλικές σχέσεις με τα πρόσωπα στα οποία κάναμε αλληλεγγύη. Έτσι, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων μετονομαστήκαμε σε «λεζαμί» και τελικώς, επειδή το γαλλικό δεν άρεζε σε ολ@ μας, γίναμε οι κοροκογιόνες. Τόσο τα πρώτα όσο και το κατοπινό μας όνομα επιδιώκουν να δηλώσουν τις πολιτικές που θέλουμε να συνυφάνουμε. Έχοντας στις πλατούλες μας κάποια χρόνια συμμετοχής σε «σοβαρές» πολιτικές διαδικασίες, είχαμε ανάγκη -κάτι που επιβεβαιώνεται σε κάθε συνέλευσή μας- να περάσουμε ε π ι τ έ λ ο υ ς καλά!
Είχαμε ανάγκη να συζητάμε αντί να τοποθετούμαστε, να χωράνε οι αυθόρμητες σκέψεις μας στη διαδικασία, να γελάμε, να αφιερώνουμε χρόνο στο να διαβάζουμε ό,τι μας κάνει κέφι. Οπωσδήποτε δεν είμαστε ομάδα κρούσης της κρατικής καταστολής, ούτε έχουμε στα σκαριά το μάνιουαλ ισοπέδωσης του καπιταλισμού και κατάλυσης του κράτους. Ούτως ή άλλως, διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για τις μεγάλες ερμηνείες, τα μεγαλόπνοα προτάγματα, την πίστη στην θέαση όλης της εικόνας, την καθετοποιημένη προοπτική της πραγματικότητας. Επίσης, αναγνωρίζουμε κι άλλα ζητήματα χώρια απ’ την τάξη, ζητήματα που αφορούν τις κοινωνικές μας σχέσεις και την εξουσία που κουβαλάμε και μεταφέρουμε εδώ κι εκεί, λίγο πολύ ολ@ μας, με ποικίλους τρόπους ακόμα κι αν είμαστε αδελφές.
Αδελφές στον αντιφασιστικό αγώνα, τους φεμινισμούς, το συνδικαλισμό.
Θέτουμε, λοιπόν, διαρκώς ερωτήματα στις όποιες βεβαιότητες τείνουν να εδραιωθούν. Έχουμε όμως και κάποιες σταθερές όπως το γεγονός ότι οι ταυτότητες αποτελούν άλλοτε πολύ χρήσιμα εργαλεία, άλλοτε όχι και τόσο. Όπως επίσης την πίστη ότι δεν είμαστε καλύτερες απ’ τις άλλες είτε εντός, είτε εκτός του ανταγωνιστικού κινήματος και την κατανόηση ότι -ευτυχώς- δεν υπάρχει αυτό το υπέρ- κουήρ, υπέρ- καθαρμένο από την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, τη μονοκανονικότητα κ.τ.λ. επαναστατικό υποκείμενο. Και ασφαλώς τη ρητή εναντίωση μας στην ελληνική πραγματικότητα.
Τέλος δε γίνεται να μην αναφέρουμε ότι η ομάδα μας δε θα μπορούσε να είναι τίποτ’ άλλο εκτός από τούτι-φρούτι. Ένα ντριμ τιμ δηλαδή από λεσβίες, μπάι, στρέιτ, γκέι, που κάνουν μπέιμπι στεπς για την ροζ επανάσταση.
Γιατί ως γνωστόν: «Η επανάσταση θα είναι ροζ ή δε θα είναι επανάσταση.»1
1 Glory hopes, έντυπη μη- περιοδική έκδοση για τον πούτσο, τεύχος 4, Πάτρα 2015, διαθέσιμο διαδικτυακά στο σύνδεσμο: http://gloryhopes.blogspot.com/
