Γιατί είμαστε με την πλευρά των μεταναστ(ρι)ών και πριν την επιδημία, και τώρα και μετά

Ο λόγος που γράφουμε το κείμενο αυτό είναι επειδή ασφυκτιούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Πριν ακόμα μας κλειδαμπαρώσουν μέσα, λες και είναι για όλα μας το ίδιο εύκολο και βιώσιμο να περνάμε τη ζωή μας στα σπίτια μας[1], βλέπαμε τον πόλεμο που διεξάγει το ελληνικό κράτος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών δεκαετίες τώρα να έχει κλιμακωθεί σε βαθμό εξόντωσής τους για ακόμη μια φορά και παρακολουθούμε σύσσωμη την ελληνική κοινωνία να συσπειρώνεται γύρω από την ιδέα της εθνικής ενότητας αναλαμβάνοντας έτσι, ένα κομμάτι του πολέμου εναντίον τους.

Οι μετανάστ(ρι)ες αντιμετωπίζονται σαν «απειλή για την εθνική ασφάλεια». «Έχουμε πόλεμο» μας λένε, οπότε στον πόλεμο είναι λογικό να υπάρχουν θύματα, απώλειες. Με αυτή την εξοντωτικά ρατσιστική γλώσσα ντύνουν τις πράξεις τους. Εκατοντάδες ή παραπάνω αστυνομικοί «ήρωες» μεταβαίνουν με απόσπαση στον ‘Εβρο, επιτίθενται με χημικά και σφαίρες σε όποιον προσπαθεί να περάσει τα σύνορα, τραυματίζουν, δολοφονούν μετανάστ(ρι)ες, ενώ ο φράχτης επεκτείνεται και περιπολείται μέρα νύχτα. (Μάλιστα, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, Κωσταράκος, θεώρησε καλή ιδέα να προτείνει την ανέγερση τοίχους στον Έβρο παρόμοιο με αυτό που έχει ανεγερθεί στα νότια σύνορα της Τουρκίας.)Η frontex στέλνει σκάφη, πλοία, ελικόπτερα, οι λιμενόμπατσοι βυθίζουν βάρκες μεταναστών στα νησιά του αιγαίου ενώ το λιμενικό σώμα ενισχύεται με παραπάνω προσωπικό και περιπολίες. Σαν να μην έφταναν οι εγχώριοι αστυνομικοί ή όσοι έρχονται υπό την ομπρέλα της Frontex, στέλνουν και άλλους η Αυστρία, η Πολωνία και η Κύπρος.

Το ελληνικό κράτος δεν κρύβει καθόλου τις επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών, αντιθέτως ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, λέει ξεκάθαρα πως «Τα σύνορα φυλάσσονται, οι άνθρωποι είναι παράνομοι μετανάστες, τους διαχειριζόμαστε σαν τέτοιους. Έχουμε σταματήσει τις διαδικασίες ασύλου και το μήνυμα προς αυτούς είναι ξεκάθαρο, μην έρθετε στη χώρα μας(...) Σε ό,τι αφορά στο επιχειρησιακό κομμάτι, έχουμε επιθετική προωθημένη επιχείρηση και διασφάλιση των συνόρων. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή»

Τα αποτελέσματα είναι πράγματι εμφανή. Είναι πνιγμένοι μετανάστες στα νησιά του αιγαίου, είναι μετανάστες δολοφονημένοι στον Έβρο, είναι εκατοντάδες ή χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζονται με όρους ακραίας υποτίμησης ή ακόμη και εξόντωσης.

Σαφώς, η ΝΔ δεν έχει το μονοπώλειο της βίας εναντίον των μεταναστών. Η υποτίμηση τους είναι κομμάτι της στρατηγικής του ελληνικού κράτους δεκαετίες τώρα, ασχέτως του πώς εκφράζεται η στρατηγική αυτή, ασχέτως του αν περιλαμβάνει λιγότερη ή περισσότερη αστυνομική διαχείριση ή λιγότερη ή περισσότερη διαχείριση από ΜΚΟ κτλ. Είναι κρίσιμονα μην ξεχνάμε ότι επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν κέντρα κράτησης, γίνονταν βίαιες και παράνομες επαναπροωθήθεις, φυλακίζονταν μετανάστες χωρίς χαρτιά κτλ. Δε λέμε πως δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση καθώς επί ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε ελληνική ιθαγένεια σε ένα μικρό κομμάτι των μεταναστών «δεύτερης γενιάς» για παράδειγμα. Φυσικά δε δόθηκε ιθαγένεια σε όλους τους μετανάστες που μεγάλωσαν στην Ελλάδα ή έζησαν πολλά χρόνια καθώς το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια είχε πολλούς περιορισμούς και απέκλεισε ένα μεγάλο κομμάτι των μεταναστών γενικά και της δεύτερης γενιάς ειδικά. Ο λόγος όμως που αναφέρουμε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι επειδή θεωρούμε πως πρέπει να κοιτάμε πώς υλοποιείται η κρατική στρατηγική, πότε επιλέγει το κράτος να πειθαρχήσει δίνοντας και πότε όχι, και τι είδους διαδικασίες είναι αυτές οι διαδικασίες «ενσωμάτωσης». Η αφήγηση πως όλα τα αφεντικά είναι ίδια και πως είτε είναι η δεξιά στην κυβέρνηση είτε η αριστερά, μας κάνει εν μέρει αλλά πρέπει να κοιτάμε και τι είδους διαχείρηση γίνεται κάθε φορά.

Πέρα λοιπόν από την υποτίμηση και τη βία που δέχονται ούτως ή άλλως οι μετανάστες στη φημισμένη για τη «ζεστή φιλοξενία» της Ελλάδα, με δεδομένες τις νέες συνθήκες ως προς τον ιό covid- 19, οι μετανάστριες έχουν ένα επιπλέον πρόβλημα να αντιμετωπίσουν: την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε μέτρου προστασίας για την υγεία τους στις δομές στις οποίες φυλακίζονται ή εγκλωβίζονται δίχως εναλλακτική. Παρ’ όλο που δεν περιμένουμε πολλά από το ελληνικό κράτος, δεν βλάπτει να υπογραμμίσουμε την απροκάλυπτη υποκρισία του και τις αντιφάσεις του, καθώς από τη μία επιβάλλει μερική απαγόρευση κυκλοφορίας για να μη μεταδοθεί ο ιός (πιθανώς να επιβάλει και ολική τις επόμενες ημέρες/ εβδομάδες) ενώ από την άλλη αφήνει τους μετανάστες να ζουν στα κλειστά, ημιανοιχτά κτλ κέντρα κράτησης ή δομές σε άθλιες συνθήκες υπερσυνωστισμού, χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο αποσυμφόρησης τους ή παροχής αξιοπρεπών υπηρεσιών υγείας. Φυσικά δεν είναι μόνο οι συνθήκες στα κέντρα κράτησης αλλά και ο αποκλεισμός των μεταναστών που φτάνουν στη χώρα σε καιρό πανδημίας στο τόπο της άφιξής τους με αποτέλεσμα ορισμένοι να μένουν άστεγοι ή σε αυτοσχέδιες σκηνές ή κυριολεκτικά στην ύπαιθρο ή να μεταφέρονται σε κλειστές απομονωμένες δομές στη Μαλακάσα, στις Σέρρες και ποιος ξέρει που αλλού με αποτέλεσμα να μην έχουν καμία επαφή με κανέναν, να μη μάθει κανείς ποτέ αν έζησαν ή αν πέθαναν.

Σαφώς, για μας, το βασικό ζητούμενο δεν είναι μόνο οι συνθήκες στα κέντρα κράτησης, αλλά κυρίως το να κλείσουν οριστικά αυτές οι δομές προκειμένου να μπορούν οι μετανάστ(ρι)ες να ζουν στον αστικό ιστό ή όπου αλλού θέλουν, να έχουν χαρτιά και δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης. Ο μόνος λόγος που αναφέρουμε τις συνθήκες στα κέντρα κράτησης είναι γιατί αφενός, αυτή είναι η τωρινή πραγματικότητα ενός κομματιού των παρανομοποιημένων μεταναστών, αφετέρου επειδή δε μας πείθει το ελληνικό κράτος ότι νοιάζεται για την υγεία της τάξης μας. Το κράτος αφήνει τους μετανάστες που βάλλονται περισσότερο λόγω ηλικίας ή προβλημάτων υγείας να πεθαίνουν. Οι θάνατοι αυτοί, είτε στα σύνορα, είτε στις δομές, είτε από έλλειψη μέτρων ασφαλείας, είτε από τον covid- 19 δεν είναι τίποτα λιγότερο από κρατικές δολοφονίες!

Ήδη έχει καταγραφεί ο θάνατος ενός 6χρονου παιδιού στη Μόρια μετά από φωτιά και ενός παιδιού στη Λέσβο. Έχει καταγραφεί ο θάνατος του σύριου 22χρονου μετανάστη Μοχάμαντ Άλ- Αράμπ που εκτελέστηκε στα σύνορα του Έβρου και του μετανάστη από το Πακιστάν Μουχάμαντ Γκουλζάρ. Αυτές οι δολοφονίες είναι μόνο προς το παρόν και μόνο αυτές που μάθαμε...

Η υποτίμηση αυτή των μεταναστ(ρι)ών η οποία ορισμένες φορές φτάνει σε βαθμό εξόντωσής τους, έχει τεράστια οφέλη για το ελληνικό κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο. Οι μετανάστες αυτοί είναι εργατικό δυναμικό σε κίνηση. Κάποιοι δε θα καταφέρουν ποτέ να περάσουν τα σύνορα, κάποιοι θα δολοφονηθούν εν ψυχρώ, κάποιοι μέσω Ελλάδας θα πάνε σε άλλες χώρες της Ευρώπης και θα «φροντίσουν» αυτές οι χώρες να τους παρέχουν «ζεστή φιλοξενία» εφάμιλλη της ελληνικής. Κάποιοι όμως θα καταφέρουν να φτάσουν, να παραμείνουν στην Ελλάδα και αυτοί θα δουλέψουν σε συνθήκες ακραίας υποτίμησης εφόσον το ελληνικό κράτος έχει φροντίσει να τους αφήσει χωρίς χαρτιά με μόνη επιλογή τους την μαύρη εργασία όχι σπάνια απλήρωτη. Σε αυτές τις περιτπώσεις, δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργατικές διαφορές «λύνονται» με την απειλή της αστυνομίας, με ξύλο ή πυροβολισμούς από πλευράς των ντόπιων αφεντικών, με όρους ζωής ή θανάτου. Αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες ως «εθνικό κίνδυνο», ως «απειλή για την εθνική ενότητα και συνοχή» το ελληνικό κράτος δικαιολογεί την παρανομοποίηση της ύπαρξης και κατ’ επέκτασιν της εργασίας αυτών των ανθρώπων. Συνεπώς τα ντόπια αφεντικά έχουν ακραία φθηνό ή τσάμπα εργατικό δυναμικό. Δεν είναι όμως μόνο τα οφέλη από την εργασία των μεταναστών, είναι επίσης τα κονδύλια από την Ε.Ε για όσους μετανάστες βρεθούν σε «ανοιχτές» ή κλειστές δομές φιλοξενίας, τα κονδύλια τα οποία έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια απέραντη φυλακή μεταναστών, κονδύλια από τα οποία ωφελείται το ελληνικό κράτος, οι ΜΚΟ, μικρά ή μεγάλα αφεντικά που παρέχουν υπηρεσίες διαφόρων ειδών στις δομές αυτές κ.α.

Τα οφέλη όμως που έχει το ελληνικό κράτος από την υποτίμηση των μεταναστών δεν είναι μόνο οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά. Κάνοντας πόλεμο στους μετανάστες, το ελληνικό κράτος κάνει ταυτόχρονα επιθετική εξωτερική πολιτική στην Τουρκία. Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα με ειδήσεις σχετικά με το πόσο επιθετική είναι η Τουρκία στα σύνορα, μας λένε για τουρκικές ακταιωρούς που παρενοχλούν ελληνικά σκάφη στη Λέσβο, για τουρκικά F- 16 που πετούν πάνω από την Οινούσα, την Παναγιά, τη Χίο, μας μιλούν συνεχώς για τα επεισόδια που θέλει να προκαλέσει η Τουρκία στο Αιγαίο, το λιμενικό ψευτοκλαίγεται ότι οι Τούρκοι προσπαθούν να εμβολίσουν τα σκάφη τους. Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτα λιγότερο από εξωτερική επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους το οποίο ζητά την βοήθεια της ΕΕ στην αντιπαράθεση με την Τουρκία για να ενισχύσει την θέση της σε ζητήματα όπως η ΑΟΖ, τα πετρέλαια (πραγματικά ή μη πραγματικά) και οι υφαλοκρηπίδες.[2] Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος διαπραγματεύεται ως προς τον αριθμό των μεταναστών που θα κρατήσει στην Ελλάδα, που θα στείλει σε άλλες χώρες τις ΕΕ, που θα στείλει πίσω στην Τουρκία.

Στον πόλεμο όμως αυτόν, εναντίον της Τουρκίας και εναντίον των μεταναστών, το ελληνικό κράτος δεν είναι μόνο του. Έχει την έμπρακτη στήριξη σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας η οποία έχει αναλάβει δράση. Τα βάλανε με τα ΜΑΤ, δείρανε μέλη ΜΚΟ, διαολοστείλανε τις βάρκες με τους μετανάστες, κυνηγήσανε αλληλέγγυους, προσπάθησαν να στήσουνε θαλάσσια φράγματα για να μην αποβιβαστούν οι μετανάστριες από τις βάρκες, επιχείρησαν να τις βουλιάξουνε, κάνανε περιπολίες με κυνηγετικά όπλα! Φόρο τιμής να αποδώσουμε στους Έλληνες κατοίκους για τη γενναιότητα και την παλικαριά τους! Τύφλα να’ χει η ΕΛ.ΑΣ.! Είδαμε στα πρόσωπά τους την χειρότερη εκδοχή όλων εκέινων που μισούμε από τα βάθη της καρδιάς μας. Τον πατριώτη γείτονα, τον ομοφοβικό συνάδελφο, την ρατσίστρια συναδέλφισσα, τον μισογύνη κνίτη στη σχολή, τους φασίστες στα λεωφορεία, τους ρατσιστές συγγενείς στο οικογενειακό τραπέζι. Όλους αυτούς που λοιδώρησαν, στοχοποίησαν, ακόμη και επιτέθηκαν σε εμάς ή τις φίλες μας λόγω της καταγωγής μας, της ταυτότητας φύλου μας, της σεξουαλικότητας μας. Αξίζει δε να υπογραμμίσουμε ότι στο κρεσέντο μίσους, συντονίστηκαν όλοι όσοι αγαπόυν την ελλάδα: αριστεροί, δεξιοί, κκέδες, πασόκοι, νεοδημοκράτες, συριζαίοι, "ανέναχτοι", φτωχοί πλην τίμιοι πατριώτες. Άλλωστε οι στιγμές αυτό απαιτούν: ενότητα -πάντοτε εθνική-, κλίμα ομοψυχίας και εθνικό ξεσηκωμό.

Πέραν τούτου, σιχαθήκαμε και το κύμα συμπαράστασης που ξεσηκώθηκε υπερ τους. Από τον αριστεροδεξιοπατριώτη Μίκη θεοδωράκη[3], τις ευχές που δίνει η ελληνική εκκλησία μέσω των εκπροσώπων του θεού, οι οποίοι βρήκαν άλλη μια αφορμή να στηρίξουν τον πόλεμο εναντίον των πιο κάτω κομματιών της τάξης μας[4] μέχρι την τιμή και τα σέβη που αποδίδει στους φασίστες κατοίκους γνωστή ιστορική αναρχική οργάνωση «Πυργῖται» (με περισπωμένη βεβαίως βεβαίως, γιατί αν δεν έχουμε αναφορές στο γλωσσικό μας παρελθόν, το σόι αναρχικοί είμαστε;) η οποία τελευταία το έχει ρίξει στον pure εθνικισμό. Το κείμενό της που δημοσιεύεται στην αναρχική εφημερίδα «Διαδρομή Ελευθερίας» και αναδημοσιεύεται από την «Αρχειοθήκη» ,τιτλοφορείται ως εξής: «Τα σέβη μας στους αγωνιζόμενους νησιώτες Λέσβου, Χίου και Σάμου»[5]. Η στήριξη ασφαλώς συνεχίζεται και έμπρακτα γιατί καλές οι ευχές αλλά υπάρχουν και υλικές ανάγκες. Έτσι λοιπόν:

«Η Ε.ΕΝ.Ε (Ελληνική Ένωση Επιχειρηματιών) προέβη σε συντονισμό με τους αρμόδιους, κατέγραψε τις ανάγκες των ανδρών που φυλάνε τα σύνορα και έχει ήδη οργανώσει την δράση που θα ολοκληρωθεί εντός της εβδομάδας. Η σχετική πρωτοβουλία της Ένωσης έρχεται ως άμεση απάντηση στην έκκληση για αποκατάσταση του εξοπλισμού που χρησιμοποιούν οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων. Συγκεκριμένα, έχει προγραμματιστεί η άμεση χορήγηση επιχειρησιακού υλικού ατομικής θωράκισης, εξαρτήσεων στρατιωτικού τύπου, ατομικών υλικών που χρησιμοποιούνται για επιχειρήσεις υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες κ.α. Η Ε.ΕΝ.Ε με αυτή την ουσιαστική κίνηση, θέλει να συμμετέχει ενεργά στην επιχείρηση φύλαξης των Εθνικών μας συνόρων και να είναι στο πλευρό των συμπολιτών μας που με υπερπροσπάθεια κρατούν όρθια τη χώρα και ακέραια τα σύνορά μας. Είναι ευθύνη όλων μας, στο βαθμό και με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας και η καθεμία από εμάς, να είμαστε στο πλευρό των Ελλήνων ακριτών και στην πρώτη γραμμή της εθνικής προσπάθειας.»

Η έμπρακτη στήριξη συνεχίζεται γιατί είπαμε, έχουν ανάγκες «τα παλικάρια» στα σύνορα:

«Τρόφιμα και χυμούς συλλέγει από καταστήματα της Αλεξανδρούπολης η Ένωση Καταστημάτων Υγειονομικού ενδιαφέροντος Έβρου προκειμένου να τα μεταφέρει στην παραμεθόρια περιοχή σε άτομα των δυνάμεων ασφαλείας. (...)Έχουμε κάνει ένα κάλεσμα από το πρωί σε όλα τα μέλη μας και μαζεύουμε πράγματα για να τα μοιράσουμε, σε συνεννόηση με τις αστυνομικές διευθύνσεις, σε αστυνομικούς και τον στρατό» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της Ένωσης, Νίκος Γεωργιάδης».

Ξέρουμε πως κουράσαμε αλλά κρίμα είναι να μην αναφέρουμε και την ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ η οποία μας βοηθάει να σιχαθούμε τους ποδοσφαιροκαμένους λίγο περισσότερο:

«Η ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ συμμεριζόμενη τις κρίσιμες στιγμές για τη χώρα μας στέλνει άμεσα στα σύνορα 3 νταλίκες με νερό, φρούτα, αναψυκτικά, και αναλώσιμα για τους φύλακες των συνόρων της Ελλάδας και της Ευρώπης. Δίπλα τους θα βρεθεί και ομάδα εθελοντών της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, όπως συμβαίνει πάντα όταν υπάρχει ανάγκη. Η καρδιά όλων των Ελλήνων χτυπάει στον Έβρο και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ θα είναι εκεί, δίπλα σε αυτούς που μας γεμίζουν υπερηφάνεια και θα τους παρέχουμε ότι χρειαστούν.»

Για μας, όλοι αυτοί, οι νησιώτες ρατσιστές, οι όμοιοί τους και οι υποστηρικτές τους δεν είναι απλώς «αναγακτισμένοι» κάτοικοι, δεν είναι «παρασυρμένοι» από τους οργανωμένους ακροδεξιούς, δεν είναι απλώς «όχλος», είναι κανονικότατοι φασίστες που βάζουν το έθνος πάνω από τη ζωή των μεταναστ(ρι)ών. Είτε έχουν άμεσα υλικά συμφέροντα από την υποτίμηση και τη βία εναντίον των μεταναστών, (εργασιακή εκμετάλλευση, μειωμένος ΦΠΑ, κονδύλια από την Ε.Ε. κ.α.) είτε όχι, είτε είναι οργανωμένοι ακροδεξιοί, είτε όχι, είτε έχουν σχέση με οργανωμένους ακροδεξιούς, είτε όχι, είναι σε κάθε περίπτωση σιχαμένοι έλληνες ρατσιστές, σαν αυτούς που δυστυχώς ξέρουμε πολύ καλά δεκαετίες τώρα! όποιος θέλει να είναι δίπλα στις μετανάστριες ας φροντίσει να κάνει τουλάχιστον αυτό για αρχή, να μην δίνει άλλοθι στους φασίστες στα νησιά.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το κείμενο, δεδομένου του ύφους, της γλώσσας και βεβαίως των θέσεων του, μάλλον θα διαβαστεί εξ ολοκλήρου, από άτομα με τα οποία σε αδρές γραμμές υπάρχει εγγύτητα απόψεων χωρίς όμως να προτείνει κάτι πιο χειροπιαστό ή να προσθέτει κάτι στο διάλογο για το πως μπορούμε από την αθήνα να βοηθήσουμε τις αντιστάσεις των μεταναστ(ρι)ών. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι είμαστε μαζί με αυτούς που διαδηλώνουν στη Μυτιλήνη μαζί με τους μετανάστες, είμαστε με αυτές που δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στις μετανάστριες, είμαστε με τις εξεγέρσεις των ίδιων των μεταναστών. Είμαστε αυτές που θέλουμε να παλέψουμε μαζί τους για άδειες παραμονής, για άσυλο, για ΑΜΚΑ, για χαρτιά που θα μπορέσουν να νομιμοποιήσουν αυτούς τους ανθρώπους.

Εμείς συμμάχους βλέπουμε σε όσα ασφυκτιούν από την ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, στους μετανάστες, στους γκέι, στους ρομά, στις σεξεργάτριες.

-λεζαμί

[1] Βέβαια για κάποιες άλλες είναι ευτύχημα το διάλειμμα από την εντατικοποιημένη καθημερινότητα. Μέχρι φυσικά να μας κόψει η λόρδα. Αλλά αυτά είναι ζητήματα που δεν αφορούν το εν λόγω κείμενο.

[2] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την επιθετικότητα του ελληνικού κράτους βλέπε το άρθρο του Δικτύου «Σπάρτακος» με τίτλο «Φταίει και το ελληνικό κράτος για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό;» το οποίο είναι διαθέσιμο διαδικτυακά.

[3] «Σ' αυτές τις κρίσιμες ώρες, η σκέψη μου βρίσκεται στο πλευρό των παιδιών μας που υπερασπίζουν τα σύνορα της πατρίδας και στους γενναίους άντρες και γυναίκες του Έβρου»

[4] «Το Δέλτα του Εβρου, στη γέφυρα του Πετάλου Φερών και στις Καστανιές, στο βόρειο τμήμα του νομού, επισκέφτηκε σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β', ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στον Έβρο προκειμένου να ευχηθεί καλή δύναμη στα στελέχη του Στρατού, της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας, που δρουν στην περιοχή για την αποτροπή των μεταναστευτικών ροών. Τον Αρχιεπίσκοπο συνοδεύουν οι μητροπολίτες Διδυμότειχου, Ορεστιάδος & Σουφλίου Δαμασκηνός, Ξάνθης & Περιθεωρίου Παντελεήμων, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος και Μαρωνείας & Κομοτηνής Παντελεήμων. Από τον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου Καστανεών, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β', αναφέρθηκε στις «δύσκολες ώρες» και «τα αντιφατικά θέματα», τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα.»

[5] «Σίγουρα δεν τα χρειάζονται αλλά πρέπει να τους τα αποδώσουμε. Το θέαμα των ηττημένων πραιτόρων της κεντρικής εν Ελλάδι εξουσίας, που τόσο αλαζονικά επιχείρησε να επιβάλλει την θέλησή της στους νησιώτες, ήταν εξόχως καθάρσιο του τέλματος στο οποίο τους είχαν οδηγήσει. Βέβαια, τίποτε δεν τελείωσε, όλα τα ζητήματα παραμένουν ανοιχτά και το κράτος θα επανέλθει, όσο κι αν σήμερα γελοιοποιείται λέγοντας πως «η πρώτη φάση των εργασιών έχει ολοκληρωθεί». Είναι πολύ σημαντικό, όμως, το γεγονός ότι οι κάτοικοι επανοικειοποιήθηκαν, σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον, τις υποθέσεις του τόπου τους παύοντας να υφίστανται ως έρμαια τους σχεδιασμούς ορατών και αόρατων κέντρων εξουσίας, εντόπιων και διεθνών. Έδειξαν τι σημαίνει να ανήκεις σε έναν τόπο: Τίποτε δεν μπορεί να συμβεί σ’ αυτόν χωρίς την δική σου ευθύνη, συμμετοχή και θέληση. (...) Αρνούμενοι (εννοεί οι κάτοικοι) επίσης να αποδεχτούν την επιβολή ενός καθεστώτος υποχρεωτικής ανάμειξης πληθυσμών με όρους που κανείς δεν γνωρίζει και κανείς δεν ελέγχει πέραν των πρακτόρων του ΟΗΕ όπως οι ποικιλώνυμες ΜΚΟ. Δεν υπάρχει τίποτε το κακό στην ανάμειξη πληθυσμών όταν αυτό συμβαίνει με φυσικό τρόπο και με τη θέληση των άμεσα εμπλεκόμενων.» Στο σημείο αυτό, να σημειώσουμε πως οι προτάσεις με bold δεν είναι υπογραμμισμένες από εμάς αλλά από τους συγγραφείς του κειμένου, έτσι ώστε να μην υπάρξει καμία αμφιβολία ως προς το πόσο ακροδεξιοί έχουν γίνει. Όποια έχει χρόνο και διάθεση μπορεί να ρίξει μια ματιά και σε ένα άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον και «αντικρατικό» κείμενο της ίδιας συλλογικότητας το οποίο τιτλοφορείται ως εξής «Αθανάσιος Διάκος, ο πρωτομάρτυρας της επανάστασης του 1821» (γραμμένο με πολυτονικό φυσικά!)

Κάλεσμα για τη δίκη του Γιώργου Καρκά

Ο Γιώργος Καρκάς βρίσκεται στην φυλακή εδώ και 1 χρόνο και 3 μήνες. Για έναν λόγο και μόνο. Επειδή είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Όλο αυτό τον καιρό η πλευρά του κατήγορου επιδίδεται σε ένα παραλήρημα ομοφοβίας που στοχοποιεί τόσο τον ίδιο όσο και έμμεσα την γκέι κοινότητα. Έχουν χρησιμοποιηθεί ως τεκμήρια ενοχής τόσο οι ταινίες πορνό από τον υπολογιστή του όσο και τα ερωτικά βοηθήματα που κουβαλούσε μαζί του. Η δικαστική ψυχολόγος Χριστίνα Αντωνοπούλου-γνωστή μιντιακή τσαρλατάνος- στην κατάθεση της ως μάρτυρας κατηγορίας έστησε ένα ψυχολογικό προφίλ βασισμένο στην εξίσωση «σαδομαζοχισμός ίσον βιασμός» και μάλιστα χωρίς να έχει δει τον Καρκά ποτέ από κοντά! Άλλωστε το επίδικο της αποδεικτικής διαδικασίας είναι να πεισθεί έδρα και κοινή γνώμη, ότι η εταιρία beat αφήνει τους οδηγούς που εργάζονται για λογαριασμό της, βορά στα νύχια μοχθηρών γκέι.

Όσο για τον μηνυτή, -ως γνήσιο στρέιτ αρσενικό που κατά δήλωσή του είναι- επιτέθηκε λεκτικά με απειλές και ομοφοβικές βρισιές σε αλληλέγγυους στο προαύλιο του δικαστηρίου. Προφανώς δεν του αρέσει το γεγονός ότι ο Γιώργος Καρκάς δεν είναι μόνος του απέναντι σε αυτή τη δολοφονία χαρακτήρα.

Και θα συνεχίσουμε να τον στηρίζουμε. Με τον πολιτικό μας λόγο όπως και με την φυσική μας παρουσία στην αίθουσα του δικαστηρίου. Επειδή το μόνο έγκλημα που συντελέστηκε στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι η φυλάκιση ενός ανθρώπου με μόνο κριτήριο ενοχής την ομοφυλοφιλία του.

Γιώργος Καρκάς Αθώος!

3 Μαρτίου 2020, Δέγλερη 4 Αμπελόκηποι, Αίθουσα 3





λεζαμί

Ο μόνος εκβιασμός είναι πράγματι η μισθωτή σκλαβιά

Ιστορικό

Τον Ιανουάριο του 2014, 3 άτομα τα οποία εργάζονταν στο μεζεδοπωλείο Σαλαντίν και ήταν μέλη του ΣΣΜ ξεκίνησαν εργατικό αγώνα διεκδικώντας χρωστούμενα δεδουλευμένα, ασφαλιστική κάλυψη που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ώρες εργασίας τους καθώς και επαναπρόσληψη εφόσον είχαν απολυθεί εκδικητικά. Λίγους μήνες αργότερα, τον Απρίλη του 2014, εργαζόμενη η οποία απολύεται από το Βοτανοπωλείο στα Πετράλωνα ξεκινάει και εκείνη εργατικό αγώνα, έχοντας την έμπρακτη στήριξη του ΣΣΜ, διεκδικώντας δεδουλευμένες οφειλές καθώς και την πραγματική ασφαλιστική της κάλυψη. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, τα εργαζόμενα άτομα έλαβαν τα δεδουλευμένα χρήματα. Στην περίπτωση του Σαλαντίν δικαιώθηκαν στο αστικό δικαστήριο το οποίο υποχρέωσε τον εργοδότη να καταβάλει όλο το διεκδικούμενο ποσό, ενώ στην περίπτωση του Βοτανοπωλείου η υπόθεση λύθηκε εξωδικαστικά.

Το σωματείο, προκειμένου να στηρίξει τους αγώνες αυτούς, κινήθηκε και θεσμικά και κινηματικά. Ως προς το κομμάτι της θεσμικής διεκδίκησης, τα εργαζόμενα άτομα έκαναν καταγγελία στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας και στο ΙΚΑ. Στην περίπτωση του Σαλαντίν έκαναν και αγωγή στο αστικό δικαστήριο ενώ, στην περίπτωση του Βοτανοπωλείου κινήθηκε και η αυτόφωρη διαδικασία για τη μη καταβολή δώρου Πάσχα. Απευθύνθηκαν, με λίγα λόγια, σε όποιο αρμόδιο θεσμικό όργανο μπορούσαν να απευθυνθούν.

Πέρα όμως από τις θεσμικές αξιώσεις, το σωματείο και τα εργαζόμενα άτομα κίνησαν και συλλογικές κινηματικές διαδικασίες. Έκαναν παρεμβάσεις έξω από τα εν λόγω μαγαζιά, μοίρασαν κείμενα σε συναδέλφ@ και σε γύρω κατοίκους, φρόντισαν εν γένει για την επικοινώνηση και δημοσιοποίηση των διεκδικήσεων. Στην περίπτωση του Σαλαντίν έγινε επικοινωνία με το αφεντικό, έπειτα από προγραμματισμένο ραντεβού, ώστε να γίνουν γνωστές οι νόμιμες αξιώσεις από πλευράς εργαζομένων, ενώ στην περίπτωση του βοτανοπωλείου το σωματείο επικοινώνησε τηλεφωνικά με το αφεντικό για τον ίδιο λόγο.

Στοχοποίηση του σωματείου

Αυτές λοιπόν οι απολύτως νόμιμες και θεσμικά κατοχυρωμένες επικοινωνίες του σωματείου με τα εν λόγω αφεντικά, στάθηκαν αφορμή για να στηθεί σε βάρος του δικογραφία για ηθική αυτουργία σε απόπειρα εκβίασης με απειλή βλάβης της επιχείρησης(!), αδίκημα το οποίο θεωρείται μάλιστα κακούργημα. Και όχι μόνο μεθοδεύτηκε η ποινική δίωξη 7 μελών του σωματείου με την παραπάνω κατηγορία, αλλά την υπόθεση ανέλαβε το τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, στο οποίο κατέθεσαν ότι απειλούνται και εκβιάζονται και τα 2 αφεντικά. Φανταζόμαστε ότι το εν λόγω τμήμα ανέλαβε την υπόθεση με περισσή χαρά, παρόλο που είναι σούπερ άσχετο με εργατικές υποθέσεις.

Είναι σχεδόν αστείο θα λέγαμε να ανάγονται οι εργατικές διεκδικήσεις σε κίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα. Ωστόσο, καθόλου δε μπορούμε να γελάσουμε γιατί ακριβώς αυτή η σουρεαλιστική αναγωγή των εργατικών αξιώσεων σε κίνδυνο για τη δημοκρατία, είναι στην ουσία μια απροκάλυπτη προσπάθεια ποινικοποίησης και διάλυσης του σωματείου.

Γιατί και θεσμικές διεκδικήσεις;

Στο σημείο αυτό, θα θέλαμε να κάνουμε μια παρένθεση σχετική με τους λόγους για τους οποίους απευθυνόμαστε σαν εργαζόμενα άτομα ή σωματεία σε θεσμικά όργανα, παρόλο που δεν πιστεύουμε ότι αυτά έχουν δημιουργηθεί για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Καταρχάς, θεωρούμε πως θα ήμασταν εκτός πραγματικότητας αν πιστεύαμε πως δεν πρέπει να απευθυνόμαστε καθόλου σε θεσμικά όργανα και εκτός πραγματικότητας θεωρούμε πως είναι και όποιος καταγγέλλει τις πρακτικές απεύθυνσης σε αυτά ως μη επαναστατικές ή ρεφορμιστικές. Μακάρι να μπορούσαμε να ερχόμαστε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τα αφεντικά μας στους χώρους δουλειάς και στον χρόνο που επιλέγουμε εμείς και αυτό να είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όχι πως δεν το κάνουμε και αυτό βέβαια! Αλλά επειδή σε αυτές τις αντιπαραθέσεις συνήθως είμαστε λίγα, το αποτέλεσμα είναι πολύ συχνά η απόλυση. Μακάρι να ήμασταν όλα τα εργαζόμενα άτομα μαζί και να αποτελούσαμε σε κάθε χώρο δουλειάς ενιαίο μέτωπο ενάντια στο εκάστοτε αφεντικό. Μακάρι οι συνάδελφοί μας να είχαν περισσότερη ταξική συνείδηση και να μην ήταν ορισμένοι από αυτούς ρουφιάνοι, ομοφοβικοί, σεξιστές ή ρατσιστές και τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Μακάρι να είχαμε τόση δύναμη σαν εργάτ@ και να μη χρειαζόταν να διαμεσολαβούνται από το κράτος και τους θεσμούς του οι αξιώσεις μας. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα!

Εφόσον λοιπόν ζούμε σε εποχές ταξικής ήττας και υποτίμησης, εκ των πραγμάτων απευθυνόμαστε και σε θεσμικά όργανα για τις διεκδικήσεις μας. Εξαντλούμε, με λίγα λόγια, όποια οδό υπάρχει για να βρούμε το δίκιο μας.

Το ΣΕΠΕ και τα αστικά δικαστήρια δεν είναι φίλοι μας

Είπαμε όμως προηγουμένως πως θεσμοί όπως το ΣΕΠΕ και τα αστικά δικαστήρια, δεν έχουν φτιαχτεί για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα μας. Αυτό δεν το λέμε λόγω κάποιας αφηρημένης εχθρότητας απέναντι στο κράτος αλλά επειδή πολλά από εμάς έχουμε απευθυνθεί σε αυτούς τους θεσμούς και έχουμε καταλάβει πολλά.

Ας ξεκινήσουμε από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Σε περίπτωση λοιπόν που το αφεντικό δεν τηρεί με κάποιο τρόπο την εργατική νομοθεσία, μπορεί όποιο δουλεύει να κάνει καταγγελία στο ΣΕΠΕ. Εφόσον γίνει η καταγγελία, ορίζεται ημερομηνία επίλυσης της εργατικής διαφοράς. Την ημέρα λοιπόν αυτή, πηγαίνει η πλευρά του αφεντικού, πηγαίνει και η πλευρά του εργαζομένου ατόμου και η κάθε πλευρά λέει τι θεωρεί ότι συμβαίνει κατ’ εκείνη. Έπειτα, ο επιθεωρητής ή η επιθεωρήτρια γνωμοδοτεί υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Και το ρήμα «γνωμοδοτεί» έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία. Το ΣΕΠΕ δεν υποχρεώνει το αφεντικό να πληρώσει ή να τηρήσει την εργατική νομοθεσία που τον προηγούμενο καιρό παραβίαζε. Απλώς γνωμοδοτεί. Ακόμη δηλαδή κι αν γνωμοδοτήσει φιλεργατικά, το αφεντικό μπορεί κάλλιστα να αγνοήσει τη γνώμη αυτή. Αυτά ως προς την εργατική διαφορά.

Βέβαια, εφόσον το ΣΕΠΕ διαπιστώσει πως πράγματι υπάρχει παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας με κάποιο τρόπο, μπορεί να κινήσει, μετά από απαίτηση του εργαζόμενου ατόμου, ποινικό δικαστήριο εναντίον του αφεντικού με στόχο να του επιβληθεί πρόστιμο λόγω παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας. Αυτό όμως το πρόστιμο δεν έχει καμία σχέση με την διεκδίκηση από πλευράς του εργαζομένου ατόμου. Αν ,για παράδειγμα, το αφεντικό χρωστάει δεδουλευμένα και αυτός ήταν και ο λόγος που έγινε η καταγγελία στο ΣΕΠΕ, μπορεί μια χαρά να πληρώσει το πρόστιμο και να είναι εντάξει ως προς τις ποινικές κυρώσεις αλλά παρ’ όλα αυτά να μην πληρώσει τα δεδουλευμένα. Είναι άλλο δηλαδή το ποινικό δικαστήριο που μπορεί να κινήσει το ΣΕΠΕ και άλλο η εργατική διεκδίκηση.

Με λίγα λόγια, είναι ιδιαίτερα πιθανό να αποδειχθεί πλήρως ατελέσφορη η διαδικασία απεύθυνσης στο ΣΕΠΕ. Φυσικά, αν το αφεντικό δεν έχει όρεξη, για όποιους λόγους, να τρέχει σε εργατικές διαφορές ή να στέλνει σε αυτές δικηγόρους ή λογιστές ή να ασχολείται με ποινικά δικαστήρια και πρόστιμα, μπορεί και να ικανοποιήσει τις εργατικές αξιώσεις. Αν όμως έχει πλήρως εκδικητική διάθεση, το ΣΕΠΕ δε μπορεί να τον υποχρεώσει να ικανοποιήσει τίποτα!

Άλλωστε το κράτος το κάνει πολύ σαφές από μόνο του. Η διαδικασία απεύθυνσης στο ΣΕΠΕ είναι μια συμφιλιωτική διαδικασία. Πήγαινε και ίσως γίνεις φίλη με το αφεντικό σου. Τώρα αν εσύ δε τα καταφέρεις να συμφιλιωθείς, τράβα στα αστικά δικαστήρια.

Ως προς τα αστικά δικαστήρια τώρα… Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε; Από τα υπέρογκα, συγκριτικά με τους μισθούς μας, ποσά; Από τις αλλεπάλληλες αναβολές και την εκδίκαση εν τέλει της υπόθεσης σε 2, 3, 5 ακόμη και 10 χρόνια; Από το γεγονός ότι ο χώρος και ο χρόνος ορίζεται πλήρως από το κράτος και μεταφέρεται σε ένα κυριολεκτικά δικό τους έδαφος, ελεγχόμενο από αυτό και όχι από την εργατική πλευρά; Από το γεγονός ότι η έκβαση της υπόθεσης κρίνεται όχι από το πόσο δίκιο έχουμε εμείς αλλά από το αν ο δικαστής είναι περισσότερο ή λιγότερο σκουπίδι και κυρίως από το πόσες «φιλεργατικές» και πόσες «αντεργατικές» αποφάσεις περιλαμβάνει η εκάστοτε κρατική στρατηγική; Νομίζουμε είπαμε αρκετά…

Γιατί συλλογική και κινηματική δουλειά;

Για όλους τους παραπάνω λόγους εμείς ξέρουμε πως η πραγματική μας δύναμη δε βρίσκεται σε όλους αυτούς τους κρατικούς θεσμούς. Η πραγματική μας δύναμη είναι οι συντροφικές και πολιτικές μας σχέσεις, η αλληλεγγύη και η φροντίδα. Η πραγματική μας δύναμη είναι οι συζητήσεις με συναδέλφους και συναδέλφισσες, η οργάνωση ενάντια στα αφεντικά και οι μεγάλες και μικρές εργατικές μας αρνήσεις, από την άρνηση να κάνουμε απλήρωτες υπερωρίες μέχρι ολόκληρους εργατικούς αγώνες που σηκώνουμε σφίγγοντας τα δόντια μας και βρίσκοντας την υπομονή και το κουράγιο που δεν έχουμε.

Γι’ αυτό θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε τα σωματεία βάσης, θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε και άλλα σαν και εμάς, να μοιράζουμε κείμενα, να κάνουμε παρεμβάσεις, να κολλάμε αφίσες γιατί αυτά είναι που μας δίνουν δύναμη, που μας φορτίζουν κουράγιο όταν αυτό μας τελειώνει…

Και αυτά είναι που στην πραγματικότητα φοβούνται και τα αφεντικά. Γι’ αυτό λυσσάνε κάθε φορά που διεκδικούμε, γι’ αυτό μας απειλούνε με απολύσεις σε κάθε μας αντίσταση, γι’ αυτό μας απαγορεύουν να μιλάμε μεταξύ μας, γι’ αυτό ψοφάνε να βρουν ρουφιάνους και να μας διαχωρίσουν από φόβο μην είμαστε ενωμένα, γι’ αυτό απαντάνε με μηνύσεις σε κάθε μας διεκδίκηση. Κι πάνω από όλα, γι’ αυτό δε γουστάρουν καθόλου τα σωματεία βάσης, γιατί φοβούνται τη συλλογική μας δύναμη.

Αλληλεγγύη στο ΣΣΜ

Εμείς λοιπόν στεκόμαστε αντίθετα σε οποιαδήποτε προσπάθεια από πλευράς αφεντικών και κράτους να ποινικοποιήσουν τις αντιστάσεις, τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στα 7 διωκόμενα μέλη του ΣΣΜ και απαιτούμε την πλήρη απαλλαγή τους από οποιαδήποτε κατηγορία. Οι εργατικές διεκδικήσεις μας δεν είναι εκβιασμοί, είναι μονόδρομος όταν μας έχουν απλήρωτες, όταν μας κολλάνε μισά ένσημα, όταν δουλεύουμε μαύρα, όταν μας απολύουν επειδή διεκδικήσαμε, όταν απολύουν συναδέλφισσές μας επειδή έμειναν έγκυες. Οι εργατικές διεκδικήσεις μας είναι ό,τι πιο δίκαιο υπάρχει σε έναν κόσμο που σε αναγκάζει να πας κάθε μέρα για δουλειά παίρνοντας για μισθό κάτι ψίχουλα…

Καλούμε στη συνέχεια της δίκης την Παρασκευή 21/2 και ώρα 09:00 π.μ.Ευελπίδων, κτίριο 13, αίθουσα 106

λεζαμί

[1] Το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας υπάγεται στο Υπουργείο Εργασίας και έχει ως έργο την επίβλεψη της εφαρμογής των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας, την ανακάλυψη των παραβιάσεων και την δίωξη αυτών των περιπτώσεων. Έτσι μας λένε οι δημιουργοί του τουλάχιστον. Μη φανταστείτε πως είναι και κάνας τρομερός κυνηγός των αφεντικών που παρανομούν…

Αλληλεγγύη στον Γιώργο Καρκά

Στις αρχές Δεκέμβρη 2019 συντάξαμε ένα μικρό κείμενο για να καλέσουμε στη δίκη του Γιώργου Καρκά ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 16/11/2018 έπειτα από την καταγγελία ότι βίασε τον ταξιτζή Θωμά Χαρίτο. Μετά την παρουσία μας στην εν λόγω δίκη, η οποία έγινε στις 10/12/19 χωρίς να ολοκληρωθεί, θα θέλαμε να προσθέσουμε ορισμένα σημεία.

Στο πρώτο κείμενο μας, ανάμεσα στα λίγα που γράψαμε, αναφερθήκαμε στο γεγονός ότι στην εν λόγω περίπτωση έχει αρθεί το τεκμήριο αθωότητας εφόσον άνευ στοιχείων το δικαστήριο έχει ήδη κρίνει τον Καρκά ένοχο και επικίνδυνο. Για αυτό, άλλωστε, παραμένει στη φυλακή περισσότερο από ένα χρόνο. Για τον ίδιο, μάλιστα, λόγο ο εισαγγελέας διέταξε τη δημοσιοποίηση των στοιχείων του στα ΜΜΕ. Αποφάνθηκε, δηλαδή, ότι συνιστά απειλή για το κοινωνικό σώμα το οποίο προφανώς νοείται ως στρέητ. Τι είναι αυτό που τον καθιστά επικίνδυνο εγκληματία από τη στιγμή που δεν υπάρχουν στοιχεία πως διέπραξε το έγκλημα ούτε για δείγμα; Μα φυσικά η παραδοχή της σεξουαλικής του ταυτότητας, την οποία ο στρέητ εισαγγελέας αποκάλεσε «αποκλίνουσα συμπεριφορά». Στη δίκη υπονοήθηκε ότι, εφόσον ο κατηγορούμενος έφερε στην τσάντα του σεξουαλικά βοηθήματα, είχε πρόθεση να βιάσει! Επομένως, εγκληματοποιείται η κατοχή δονητή όπως στην προηγούμενη ακροαματική διαδικασία είχε εγκληματοποιηθεί το ψωνιστήρι!

Επίσης αξίζει να θυμίσουμε ότι αυτού του είδους η διαπόμπευση και η παράνομη κράτηση δεν είναι πάγια τακτική των εισαγγελικών αρχών για κάθε κοινό εγκληματία. Συμβαίνει σε συγκεκριμένες- ειδικές περιπτώσεις. Συνέβη το 2012 με τις οροθετικές γυναίκες, συβαίνει με τους μετανάστες και τις μετανάστριες σωρηδόν τις τελευταίες δεκαετίες, συμβαίνει με τους πολιτικούς κρατουμένους. Ποιο είναι όμως αυτό το ειδοποιό στοιχείο που καθιστά τον Καρκά πιο επικίνδυνο από τους χιλιάδες αποδεδειγμένα βιαστές οι οποίοι είτε αθωώνονται (βλ. υπόθεση Αμαρύνθου και άλλες τόσες υποθέσεις), είτε δε μαθαίνουμε ποτέ τα ονόματα τους και δε βλέπουμε πουθενά τις φάτσες τους; Μα είπαμε, ο Καρκάς είναι ομοφυλόφιλος.

Για του λόγου το αληθές, όσο περιμέναμε στη δικαστική αίθουσα, εκδικάστηκε μία ακόμα υπόθεση αρπαγής και ομαδικού βιασμού. Και παρόλο που οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι, αφέθηκαν ελεύθεροι επειδή άσκησαν έφεση. Αυτά τα καθάρματα, δηλαδή, είναι ελεύθερα γιατί προφανώς δεν κρίθηκαν επικίνδυνοι. Δεν κρίθηκαν επικίνδυνοι παρόλο που είχαν ομολογήσει και καταδικαστεί για την αρπαγή και τον ομαδικό βιασμό μιας κοπέλας! Από την άλλη, βέβαια, έχουν απορριφθεί και οι τρεις αιτήσεις αποφυλάκισης του Καρκά.

Ένα άλλο σημείο στο οποίο αξίζει να σταθούμε είναι το γεγονός ότι ο δικηγόρος του ταξιτζή είναι ο Π. Παναγιωτόπoυλος, γνωστός

δημοσιογράφος, δικηγόρος, πολιτικός και πρώην υπουργός με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται, επομένως, για έναν πανάκριβο δεξιό μεγαλοδικηγόρο τον οποίο αποκλείεται να έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει ένας μεροκαματιάρης ταξιτζής και δε μπορεί ο δικηγόρος να βασίζεται μόνο στο ποσοστό της αποζημίωσης που έχει ζητήσει ο Χαρίτος- ένα ποσό βέβαια διόλου ευκαταφρόνητο, μιας που ανέρχεται στα 50.000 ευρώ.

Ο Χαρίτος απολαμβάνει της στήριξης του σωματείου των οδηγών ταξί αφού η συγκεκριμένη υπόθεση είναι βούτυρο στο ψωμί τους στην προσπάθειά τους να πλήξουν την αντίπαλη εταιρία taxi-beat, για λογαριασμό της οποίας εργαζόταν ο Χαρίτος. Το επιχείρημα του σωματείου βεβαίως είναι άκρως ομοφοβικό και συμπυκνώνεται στο ότι «η beat αφήνει τους οδηγούς της να γίνουν βορρά στα γαμψά νύχια του κάθε ανώμαλου». Επισημαίνουμε δε, ότι αυτό δεν είναι ένα τυχαίο σωματείο, εν αντιθέσει έχει τόση δύναμη ώστε κατάφερε το 2018 να διώξει από την ελλάδα την πολυεθνική εταιρία uber. Ενώ θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι είναι δηλωμένα βαμμένο χρυσή αυγή.

Επανερχόμενες όμως στα της δίκης, θέλουμε να γράψουμε για ορισμένα πολύ σημαντικά σημεία. Στην τελευταία λοιπόν ακροαματική διαδικασία, μάθαμε, και μάλιστα από μάρτυρα κατηγορίας, ότι ο καφές που μαινόμενος ωρυόταν ο Χαρίτος, όταν έφτασε στο νοσοκομέιο, μπροστά σε γιατρούς και αστυνομικούς ότι περιείχε κάποια ναρκωτική ουσία, όχι απλώς δεν εξετάστηκε ποτέ από τη σήμανση, αλλά είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ ένα πράγμα. Και πόσο βολικό να στήνουν οι κατήγοροι, τους ισχυρισμούς τους σε στοιχεία που δεν μπορούν να εξεταστούν! Αντιθέτως, το μόνο «στοιχείο» που υπάρχει σχετικά με τον καφέ αυτό, είναι μια φωτογραφία που τράβηξε ο γιατρός- εν λόγω μάρτυρας κατηγορίας, αφού θεώρησε πως είναι σημαντικό να τραβήξει αυτήν τη φωτογραφία, μιας και ο ταξιτζής ούρλιαζε πως σε αυτόν τον καφέ κάτι του έριξαν! Έλα όμως που η φωτογραφία αυτή δεν έχει ούτε ημερομηνία, ούτε ώρα, ούτε τίποτα! Επίσης, παρόλο που ο γιατρός ήταν τόσο σαήνι που σκέφτηκε ότι ο καφές αυτός συνιστά τεκμήριο και αποφάσισε να τον βγάλει φωτογραφία και να την καταθέσει για να συμπεριληφθεί στη δικογραφία, δεν είπε στους μπάτσους να πάρουν τον καφέ για ανάλυση γιατί, όπως μας είπε στη δίκη, δεν το θεώρησε σωστό να υποδείξει στα όργανα της τάξης τη δουλειά τους! Προσπάθησε λοιπόν να μας πείσει πως του φαινόταν λογικό να βγάζει εκείνος φωτογραφίες τα «αποδεικτικά στοιχεία» αλλά δε του φαινόταν λογικό να τα δείξει στους μπάτσους! Εμείς με τον καχύποπτο νου μας θα πούμε ότι αυτές οι άκυρες φωτογραφίες ενός καφέ και των πινακίδων του ταξί που προσκόμισε ο γιατρός είναι αφενός φυτευτές, αφετέρου μία μάλλον απελπισμένη προσπάθεια των κατηγόρων να στηρίξουν το επιχείρημα πως του Χαρίτου «κάτι του είχαν δώσει» μιας που οι τοξικολογικές στις οποίες υποβλήθηκε βγήκαν καθαρές!

Μαλιστα, η κατάθεση- ρεσιτάλ σουρεαλισμού του γιατρού- εν λόγω μάρτυρα κατηγορίας, δε σταματάει στον καφέ. Συνεχίζει, παραδίδοντας εξαίσια μαθήματα ψευδορκίας, λέγοντας πως ο Καρκάς κουβαλούσε μάλλον μαζί του το μπουκαλάκι, το οποίο περιείχε την ναρκωτική ουσία που υποτίθεται πως έριξε στον ταξιτζή, και όταν έφτασαν οι μπάτσοι στο νοσοκομείο, το βρήκαν κιόλας στην τσέπη του! Αλλά όχι μόνο δεν το κράτησαν ως στοιχείο αλλά τους είδε, λέει ο μάρτυρας, να το κλωτσάνε μακρυά! Πάλι όμως ο ταπεινός αυτός μάρτυρας κατηγορίας, δεν είπε τίποτα! Άλλωστε η δουλειά του είναι να βγάζει φωτογραφίες, όχι να υποδεικνύει στους μπάτσους!

Τα μοναδικά, δηλαδή, στοιχεία που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς των κατήγορων απλώς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Επομένως, προκειμένου να μπορέσουν να στηρίξουν τη γραμμή τους ότι ο Χαρίτος ναρκώθηκε κ βιάστηκε κι εφόσον στοιχεία δεν υπήρχαν, ως όφειλαν, άρχισαν να κατασκευάζουν ψέματα ακόμα και γελοία, όπως ο ισχυρισμός του μάρτυρα ότι οι αστυνομικοί βρήκαν στην τσέπη του Καρκα ένα μπουκαλάκι, πιθανώς κάποιο σπρέι όπως είπε ο μάρτυρας, το οποίο- άκουσον άκουσον!, κλώτσησαν και πέταξαν μακριά!

Επειδή όμως ο συγκεκριμένος μάρτυρας, μας φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρων, θα θέλαμε να συνεχίσουμε λίγο ακόμη με την καταθεσή του. Ο μάρτυρας αυτός, πέρα από την κατάθεση στην οποία αναφερόμαστε και παρακολουθήσαμε, έχει καταθέσει άλλες δύο φορές! Αν δεν κάνουμε λάθος, η πρώτη ήταν σχεδόν αμέσως μετά την καταγγελία και η δεύτερη, κάπου ενα μήνα μετά την καταγγελία. Στις δυο λοιπόν αυτές καταθέσεις δεν είχε αναφέρει τίποτα περί βιασμού! Δεν είχε αναφέρει πουθενά ότι ο Χαρίτος ούρλιαζε πως κάτι του έριξαν στον καφέ, δεν είχε αναφέρει πουθενά ότι φώναζε πως τον βίασαν! Όλα αυτά, τα «θυμήθηκε» στην τρίτη του κατάθεση! Ένα τόσο λοιπόν σημαντικό γεγονός, όσο το να φωνάζει ένας άνθρωπος ότι βιάστηκε, «ξέχασε» να το αναφέρει σε 2 ολόκληρες καταθέσεις! Και το «θυμήθηκε» ξαφνικά! Παρόλο που οι φωνές του Χαρίτου εκείνη τη μέρα ήταν τόσο ισχυρές ώστε ο γιατρός να αρχίσει να βγάζει φωτογραφίες τον υποτιθέμενο καφέ με την υποτιθέμενη ναρκωτική ουσία που τον νάρκωσε ώστε να τον βιάσουν, δεν ήταν τόσο ισχυρές ώστε να τις καταθέσει! Εμείς είμαστε λιγάκι καχύποπτες πάλι και λέμε πως δεν ξέχασε να αναφέρει τα λόγια του Χαρίτου και ξαφνικά τα θυμήθηκε στην τρίτη του κατάθεση αλλά οι κατήγοροι χτίζουν σιγά σιγά τα ψέματά τους και με βάση αυτά συμβουλεύουν και τους μάρτυρές τους!

Ο ίδιος γιατρός, μάλιστα, στην κατάθεση του υπογράμμισε επανειλημμένως ότι ο Χαρίτος ήταν υπερδιεγερτικός. Βάσει κοινής λογικής, αν ο Καρκάς ήθελε να τον βλάψει, δε θα του έδινε ναρκωτική ουσία που θα είχε διεγερτική επίδραση στον οργανισμό του αλλά κάποια που θα τον έκανε υποτονικό. Όπως επίσης, αν είχε ναρκωθεί δε θα μπορούσε να διανύσει οδηγώντας τόσα χιλιόμετρα μέχρι το Ιπποκράτειο που έφερε τον Καρκά σχεδόν αναίσθητο ουρλιάζοντας «σώστε το παιδί! Θα σας σκοτώσω αν πάθει κάτι το παιδί!».

Όλα αυτά, θα μας φαίνονταν έως και αστεία αν δεν είχαν κοστίσει την ελευθερία ενός ανθρώπου, αν δεν είχαν σταθεί αιτία για τον άγριο διασυρμό του, και δεν είχαν οικοδομήσει την φιγούρα του ύπουλου γκέι που καιροφυλαχτεί να βιάσει, παρανομοποιώντας με αυτόν το τρόπο ομοφυλοφιλικές πρακτικές. Κι αν η έδρα δεν ήταν τόσο καταφανώς ομοφοβική, δε θα είχαμε καμία αμφιβολία για την αθώωση του Καρκά μιας που το κατηγορητήριο δεν ευσταθεί και είναι όλο στο αέρα!

Όσο για μας, καλό είναι να εξηγήσουμε από ποια θέση μιλάμε γιατί μεταξύ άλλων ακούστηκε ότι είμαστε φίλες του Καρκά. Την καμπάνια μας για τη δίκη στις 10/12/19 την υπογράψαμε ως «φίλες» γιατί αυτό ήταν το όνομα που είχαμε δώσει προσωρινά στη νεοσύστατη ομάδα μας κι έτσι υπογράψαμε κι άλλες δράσεις μας άσχετες με την υπόθεση. Δεν έχουμε προσωπική σχέση με τον Καρκά και πριν την υπόθεση δεν τον γνωρίζαμε καν. Τον στηρίζουμε και θα τον στηρίζουμε γιατί για μας είναι προφανές ότι δικάζεται ως γκέι και στοχοποιώντας αυτόν, βάλλονται οι γκέι. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρούμε ότι αυτή η δική μας αφορά κ είναι πολύ σημαντική πολιτικά!

Παρόλο που δεν αντιλαμβανόμαστε την εξουσία ριζικά κάθετη αλλά περισσότερο σαν ένα πλέγμα σχέσεων, είναι για μας σαφές ότι οι δικαστικές αίθουσες συνιστούν πυκνά σημεία άσκησης εξουσίας και οι αποφάσεις που λαμβάνονται έχουν κοινωνικό αντίκρυσμα. Όποια απόφαση κι αν πάρει η έδρα στις 7/1/20 που είναι η συνέχεια της δίκης, ένα είναι σίγουρο! Ο Καρκάς έχει ήδη κριθεί ένοχος για την ομοφυλοφιλία του γιατί αυτή είναι η πρώτη και κύρια κατηγορία που τον βαραίνει. Όχι μόνο έχει κριθεί ένοχος αλλά έχει εκτίσει ήδη μία ποινή φυλάκισης ενός έτους και εχει υποστεί ανεπανόρθωτη διαπόμπευση χάρη στην αγαστή συνεργασία μίντια κ δικαστικών. Ούτε ο χρόνος που έχασε μέσα στο κελί μπορεί να του επιστραφεί ούτε το όνομα του μπορεί να αποκατασταθεί αφού για μήνες συνοδευόταν από τη φράση «δράκος των ταξιτζήδων» και «βιαστής». Με τον τρόπο αυτό, καθίσταται σαφές το μήνυμα πειθάρχησης και σε άλλους γκέι: μπορούν να έχουν «αποκλίνουσες συμπεριφορές» εντός του οίκου τους, κρυμμένοι στην ιδιωτική σφαίρα. Γιατί, άμα γουστάρουν, οι εισαγγελείς χαρακτηρίζουν τους δονητές εργαλεία τέλεσης εγκληματικών ενεργειών κ καταδικάζουν τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές ως ποινικά κολάσιμες.

Τέλος, προς μεγάλη μας έκπληξη είδαμε μία κατάμεστη αίθουσα από αλληλέγγυο κόσμο. Αργήσαμε ένα χρόνο να ξεπεράσουμε τα ταμπού μας και να σταθούμε στο πλευρό του Καρκά αλλά τα καταφέραμε. Γιατί μπορεί αυτή η υπόθεση να πηγαίνει κόντρα στην κεκτημένη ταχύτητα μας ως κίνημα σε υποθέσεις καταγγελίας βιασμού, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε ένα και μόνο αναλυτικό εργαλείο ως πασπαρτού για κάθε περίσταση. Άλλωστε, γνωρίζουμε ότι η καταγγελία βιασμού ως εργαλείο δεν έχει χρησιμοποιηθεί μόνο από χειραφετητική σκοπιά. Αξίζει να ανακαλέσουμε στην κινηματική μας μνήμη ότι στον αμερικανικό νότο, τις δεκαετίες μεταξύ του 1930 και του 1970, η κατηγορία του βιασμού υπήρξε ένα από τα πιο ύπουλα σχέδια ρατσισμού στην ιστορία των ΗΠΑ και εμφανιζόταν ξαφνικά μαζί με τα ρατσιστικά χτυπήματα στις κοινότητες των μαύρων. Οι μαύρες όμως γυναίκες υπερασπίστηκαν τους άντρες της κοινότητάς τους κάνοντας λόγο για το μύθο του μαύρου βιαστή που στόχο είχε να νομιμοποιήσει τη διαπόμπευση και το λιντσάρισμα των μαύρων εγκληματοποιώντας τις κοινότητες τους. Και ο μύθος αυτός δε μας είναι άγνωστος σήμερα, αλλά τον βλέπουμε να ανακύπτει και στην Ελλάδα, στοχοποιώντας τους μαύρους, τους μουσουλμάνους και όλους τους μετανάστες και τις κοινότητες τους.

Γιώργος Καρκάς αθώος!

Δικαιοσύνη Ομοφοβική!

Όλα μας στη συνέχεια της δίκης στις 7/1/20 Δέγλερη 4 Αμπελόκηποι





λεζαμί

Δικάζεται ο Γιώργος Καρκάς για βιασμό ή ο Όσκαρ Ουάιλντ για σοδομισμό;

Ο Γιώργος Καρκάς βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 16/11/2018 μετά την καταγγελία για βιασμό από τον ταξιτζή Θωμά. Οι αρχές έχουν απορρίψει δύο φορές τις αιτήσεις αποφυλάκισης που έχει κάνει λόγω «σοβαρών ενδείξεων ενοχής του κατηγορούμενου για κακούργημα αλλά και για να αποτραπεί ο κίνδυνος τέλεσης νέων εγκλημάτων». Όλα αυτά, παρότι, τόσο οι εξετάσεις DNA, όσο και οι τοξικολογικές διαψεύδουν τους ισχυρισμούς του Χαρίτου. Με μόνο τεκμήριο το «ακραίο και παρεκκλίνον της συμπεριφοράς του», όπως είναι τα λόγια με τα οποία αναφέρονται οι δικαστικοί λειτουργοί στην ομοφυλοφιλία.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού δικαστικού συστήματος αίρεται το τεκμήριο αθωότητας για υπόθεση βιασμού. Το δικαστικό σύστημα, ξαφνικά, δρα σαν ριζοσπαστική φεμινιστική οργάνωση και πιστεύει το «θύμα». Βέβαια, εδώ το «θύμα» είναι ένας έλληνας άντρας και όχι καμιά βουλγάρα ξένη, που «παρέσυρε» κάποιον κανακάρη γιο μπάτσου (όπως στην υπόθεση της Αμαρύνθου). Γιατί; Γιατί οι ομοφυλόφιλοι είναι ένοχοι. Γιατί; Γιατί είναι ομοφυλόφιλοι. Όπως οι αλβανοί είναι δεδομένο ότι κλέβουν. Ε, έτσι και οι γκέι είναι δεδομένο ότι βιάζουν. Ποιος τα λέει αυτά; Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, οι ορδές που κατέκλυσαν το Σύνταγμα στα συλλαλητήρια για το μακεδονικό. Το ελληνικό κοινοβούλιο που καταψήφισε το άρθρο 5. Οι δικαστικοί λειτουργοί που ζέχνουν ρατσισμό και ομοφοβία. Σ' αυτό το έργο λοιπόν, ο φερόμενος ως θύτης είναι έγκλειστος στη φυλακή εδώ κι ένα χρόνο. Μόνο με ισχυρισμούς. Χωρίς καμία απόδειξη.

Πρωταγωνιστές:

●O ταξιτζής: «Είμαι στρέητ. Καθαρό αρσενικό». Ανέκαθεν, κάθε τι ηγεμονικό όφειλε, προκειμένου να εδραιωθεί ως τέτοιο, να πατήσει πάνω στα «άλλα» σώματα. Έτσι και η ετεροκανονικότητα, κατασκεύασε τους «ανώμαλους», τους «διεστραμένους», τους «επικίνδυνους».

●Η μάνα -γνήσια εκπρόσωπος της αγίας ελληνικής οικογένειας-: «Θα το’ χα στο χώμα το παιδάκι μου». Σωστά. Αφού οι ομοερωτικές περιπτύξεις είναι εισιτήριο για την κόλαση και στην κόλαση πας μόνο νεκρός.

●Γιώργος Καρκάς: ομοφυλόφιλος. Και παρόλο που είναι μορφωμένος, με κοινωνική επιφάνεια και υποστηρικτική οικογένεια, βρίσκεται ήδη ένα χρόνο στη φυλακή χωρίς τίποτα να αποδεικνύει την ενοχή του και με τα μίντια να τον σκυλεύουν υπό τον τίτλο «ο δράκος των ταξιτζήδων». Δε θέλουμε καν να φανταστούμε πως θα είχε εξελιχθεί η υπόθεση αν ήταν μία κρυφή φτωχή αδελφή.

●Οι δικαστικοί λειτουργοί: αμερόληπτοι υπηρέτες του δικαίου όταν αφορά λευκούς σις στρέητ αστούς έλληνες άντρες. Αν είσαι γκέι, μετανάστρια, Ρομά... βρες κάποιον να σου φέρνει τσιγάρα κ τηλεκάρτες.

Τόπος δράσης: πάρκο

Μετά τα κάγκελα, τις περιπολίες σεκιουριτάδων και τις επιχειρήσεις της αστυνομίας σε υπαίθριους χώρους που λαμβάνει χώρα το ψωνιστήρι, έρχεται τώρα και η υπόθεση του καλού στρέητ έλληνα που έπεσε στα γαμψά νύχια ενός «ύπουλου» γκέι, οπότε αν δούμε τίποτα κάμερες ασφαλείας στους θάμνους δε θα παραξενευτούμε.

Θεατές:

Η πλειονότητα της λοάτκι κοινότητας που έμεινε να κοιτάζει μουδιασμένη και αμέτοχη. Φυσικά, δε βγάζουμε τις εαυτές μας έξω απ' την κριτική. Έχουμε ευθύνη που δεν είχαμε τα αντανακλαστικά να σταθούμε από την πρώτη στιγμή δίπλα στον κατηγορούμενο και «τρέξουμε» μια υπόθεση που είναι πάρα πολύ σημαντική! Στη θέση του Γιώργου, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, στο κελί επί ένα χρόνο, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από μας.

Γιώργος Καρκάς Αθώος!

Δίκη Τρίτη 10/12/19

Δέγλερη και Λουκάρεως